Sak neemt de plaats in van een jongen van 13 jaar. De ouders van deze jongen, van wie werd aangeno­men dat zij dood waren, bleken plotseling nog te leven (in Thailand) en hij is nu, na 11 jaar, met hen vere­nigd. Dit is niet de eerste keer dat er van een ‘weeskind’ in het Kin­derhuis plotseling familie opdook. Dat is het gevolg van de ontreddering waarin Cambodja zich na een decennia lange oorlog terugvond. Miljoenen doden, uiteengescheurde families, uitgeputte mensen, verwoeste instituten. Wat moet een land zonder kadaster en, nog erger, zonder bevolkingsregister? De gevolgen hiervan laten zich generaties lang gelden.

Sak heeft de eerste maand na zijn aankomst niet gelachen en geen woord gesproken. We weten niet wat er in zijn hoofdje omging en waar­schijnlijk sloot hij zich af voor de over­maat aan indrukken die alle andere kinderen op hem maakten. Na die maand is hij langzaam ‘ontdooid’ en nu kan hij gelukkig lachen en opgewekt met de andere kinderen spelen. Maar hij is nog regelmatig ziek als gevolg van langdurige ondervoeding.